سایه روشن

فرهنگی-اجتماعی-هنری

سایه روشن

فرهنگی-اجتماعی-هنری

یه جاهایی تو زندگی هست....

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

اونی که زود میرنجه زود میره، زود هم برمیگرده. ولی اونی که دیر میرنجه دیر میره، اما دیگه برنمیگرده ...

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

رنج را نباید امتداد داد باید مثل یک چاقو که چیزها را می‏بره و از میانشون می‏گذره از بعضی آدم‏ها بگذری و برای همیشه قائله رنج آور را تمام کنی.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

بزرگ‌ترین مصیبت برای یک انسان اینه که نه سواد کافی برای حرف زدن داشته‌باشه نه شعور لازم برای خاموش ماندن.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

مهم نیست که چه اندازه می بخشیم بلکه مهم اینه که در بخشایش ما چه مقدار عشق وجود داره.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

شاید کسی که روزی با تو خندیده رو از یاد ببری، اما هرگز اونی رو که با تو اشک ریخته، فراموش نکنی.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

توانایی عشق ورزیدن؛ بزرگ‌ترین هنر دنیاست.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

از درد های کوچیکه که آدم می ناله؛ ولی وقتی ضربه سهمگین باشه، لال می شه.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

اگر بتونی دیگری را همونطور که هست بپذیری و هنوز عاشقش باشی؛ عشق تو کاملا واقعیه.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

همیشه وقتی گریه می کنی اونی که آرومت میکنه دوستت داره اما اونی که با تو گریه میکنه عاشقته.

به یک‏جایی از زندگی که رسیدی، می فهمی

کسی که دوستت داره، همش نگرانته. به خاطر همین بیشتر از اینکه بگه دوستت دارم میگه مواظب خودت باش

و بالاخره خواهی فهمید که :

همیشه یک ذره حقیقت پس هر"فقط یه شوخی بود" هست.

یک کم کنجکاوی پس"همین طوری پرسیدمهست.

قدری احساسات پس "به من چه اصلا" هست.

مقداری خرد پس "چه میدونم" هست.

و اندکی درد پس "اشکالی نداره" هست 

.

.

زندگی چون گل سرخ است

پر از عطر... پر از خار... پر از برگ لطیف...

یادمان باشد اگر گل چیدیم

عطر و برگ و گل و خار همه همسایه دیوار به دیوار همند...!

 

توسط:روبینا

سرآغاز سخن

سلام به همه دوستان و بازدیدکنندگان عزیز  

قرار بود اولین پست رو من بذارم که چیزی برای شروع به ذهنم نرسید؛ آخر سر تفالی به حافظ زدم:


دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
                                                    گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
                                                     با من راه نشین باده مستانه زدند
آسمان بار امانت نتوانست کشید
                                                     قرعه کار به نام من دیوانه زدند
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
                                                     چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند
شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد
                                                     صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند
آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع
                                                      آتش آن است که در خرمن پروانه زدند
کس چون حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب
                                                      تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
 


توسط: محدثه